Terwijl ik dit schrijf hoor ik op de achtergrond de basgeluiden van het poerimfeest uit een van de joodse nederzettingen hier in de buurt. Het had mij mooi geleken om een feest bij te wonen maar de setllements hier in de buurt zijn voor ons alleen toegankelijk na schriftelijke toestemming van de militaire commandant.
We hebben bewogen dagen achter de rug. Bezoeken aan Hebron en het Jad Vashem Museum in Jeruzalem gaan niet in de koude kleren zitten.
In Hebron horen we van onze gids Ehan die met zijn moeder vlakbij een checkpoint woont hoe moeilijk de leefomstandigheden zijn voor de Palestijnen in de oude binnenstad. De situatie verslechtert nu organisaties als de EAPPI niet meer in Hebron mogen komen omdat ze alleen maar negatieve berichten over het Israëlische leger zouden verspreiden. Er gaat bijna geen dag voorbij of er vallen slachtoffers in Hebron, zoals onlangs nog twee kinderen die bij een brand omkwamen omdat de brandweer vanwege oponthoud bij de checkpoints veel te laat ter plekke kon zijn. Met een zwaar gemoed over de vraag hoe het hier verder moet verlieten we deze naargeestige stad waar aartsvaders en -moeders begraven liggen.
Bij het bezoek aan het Jad Vashem Museum heb ik me vooral gericht op de persoonlijke verhalen van mensen en op de kwalijke rol van de christelijke traditie bij het verspreiden van het antisemitisme. Ook werd me duidelijker hoe urgent het was voor de Joden die de holocaust hadden overleefd om een eigen land te krijgen en hoe verschillend er over de inrichting van het land en de relatie met de Palestijnen werd gedacht. Jodien heeft vooral de tuin bezocht met bomen voor de redders van ondergedoken joden en raakte diep onder de indruk van het kindermonument waar in een pikdonkere ruimte een sterrenhemel zichtbaar wordt en de namen van omgebrachte kinderen werden voorgelezen.
En hier is de heuvel door de overvloedige regenval van de afgelopen weken en het heerlijke weer van de afgelopen dagen omgetoverd tot een zeldzaam grasgroen en veelkleurig bloemenparadijs. De temperatuur is heerlijk en omdat de sapstroom door de koude periode nog niet op gang is gekomen is er veel werk rond de bomen te doen. De grotten krijgen een grondige schoonmaakbeurt. Dat is ook wel nodig want ze ruiken muf en de matrassen zijn erg klam en overal ligt rommel verspreid. Jodien werd er bijkans moedeloos van. Ook hadden we zo weinig ruimte voor onszelf en zijn we door alle hekken met roestige sloten omgeven, dat we ons gevangen voelden. Gelukkig hebben we nu een grot voor ons alleen. Vandaag zou Jodien mee naar het vrouwencentrum in het Palestijns dorp Nahalin dat hier onderaan de heuvel ligt. De bijeenkomst is afgeblazen omdat de vrouwen naar de begrafenis gaan van hun dorpsgenoot die gisterenavond door een Israelische militair is doodgeschoten. Wat de man heeft misdaan in de ogen van de militairen is niet duidelijk. Feit is wel dat een dorpsgenoot die de man naar het ziekenhuis in Bethlehem vervoerde, bij terugkomst door de soldaten is neergeschoten. Een akelig verhaal, voor ons net zo dichtbij als Utrecht voor jullie. Terwijl de Palestijnen massaal staken om deze brute moord dalen hier opnieuw flarden met vrolijke poerimmuziek af van de heuvels waar de settlements staan. En wij volharden in het onkruid wieden, het snoeien en het zaaien van alle zaden die Martin kocht van de bijdragen van de Hagediensten. We gaan de groentes en zonnebloemen hier met hoop en liefde opkweken!
Wat bijzonder dat jullie daar zitten en je verhaal met ons deelt.
Toevallig kwam ik hier terecht omdat ik Jodien zocht.
Herkenbare verhalen.
Hallo Jodien,
Sterkte bij alle ontmoetingen daar en en werk bij Tent of Nations. In juli hoop ik hen te bezoeken samen met onze dochter die in de staf van het zomerkinderkamp zit.
hartelijke groet, Martin Koster